Minimini birlerin merakla bekledikleri okuma bayramları renkli neşelere sahne oldu. Dört şubede eğitim öğretim gören öğrencilerimiz kendi gruplarını kapsayan eğlencelere dâhil olarak, "ne mutlu, artık okuyorum" dediler. Yaklaşık dört aylık bir sürede, sayısız adımla emek vererek yürüdüler. Öğretmenlerinin gayretleri hepimizin şahitliğinde durmadan tazelendi. Zorlandıkları çok oldu; durmadılar. Maskelerle sürekli ders anlatmanın hem de defalarca tekrar etmenin fizyolojik sıkıntılarını yaşadılar; susmadılar. Uzaktan eğitim, evde geçirilen dijital zamanlar, ekran kullanımın artmış olması, sosyal yaşantı kısıtlılığı gibi durumları mecburen yaşamış çocuklarla çok yönlü ilgilenmek için hep daha fazla fikir ürettiler. Ve çocuklar; rengârenk, kıpır kıpır, suretleri masumiyetle bezeli çocuklar... Çocukluklarının henüz parmakla sayılan yıllarını salgın hastalık tedbirleriyle geçirdiler. Yaklaşık son iki yılda, belki yeterince farkında olmadığımız ne çok şey duydu kulakları. Gözleri ekranlarda nelerle karşılaştı? Algıları gelişirken onlara sunduklarımız nelerdi? Korkunun filtrelenmemiş rüzgârından paylarına düşenler onları nasıl etkiledi? Sorular çok ve çeşitli, yüreğimizin umut adlı köşesi hep çocuklarla bezeli... Muhakkak herkesin hisleri farklıdır lakin bize öyle geliyor ki okulda yüz yüze olmak çok değerli bir bütünlük sunuyor. Gönül muhatabını yani öğrencisini dizinin dibinde, bakışlarını perdesiz göz göze istiyor. Öğretmen "aferin sana" dediği çocuğun saçlarına şefkat dokundurmak, kalem tutamayan ellere destek sunmak istiyor. Ekrana sığmayan ayaklar, sınıfta hareketleriyle kendini ele veriyor ve "çocuklar sıkıldı, haydi biraz zıplayalım" diye düşünüyor öğretmen. Ekran 360 derece olmuyor, olsa bile insan 360 dereceye sığmıyor. İnsan katman katman bilinmezlik ve keşif; insan yakından uzağa, uzaktan yakına binbir hissediş. Okuldayız ve koşullar farklılaşsa da çocuklarla birlikte ilerliyoruz. Birinci sınıf öğrencilerimizin kısa sürede aldıkları mesafe, okula devam durumları, ailelerin desteği ve öğretmenlerinin çabaları bizleri sevindiriyor. Sırt ağrıtan o rahatsız tahta sıralar var ya, galiba onların da bir hikmeti varmış. İnsan çok rahat olunca bazı şeyler olmuyormuş. İnsanın zora talip olup azimle ilerleyebilmesi için sabrın incelikleriyle yoğrulması icap ediyormuş. Çocukların ekranda hareket ederken çok da gelişmeyen narin parmaklarının, "işleyen demir ışıldar" atasözünde olduğu gibi gerçek hareketlerle güçlenmesi gerekiyormuş. Hızlı ilerleyen görüntüye aşina bakışların, yavaşlığın bilgeliğiyle durulması lazımmış. Tane tane anlayarak okumak, anladığını yorumlayıp yeni fikirler üretmek ve yazmak, çizmek, resmetmek, ezgi olup akmak, şiir olup çağlamak için bu sıraların yani ilkokul sıralarının kıymetini bilmek gerek. Öğretmen, öğrencisini yanında ister; derdini tasasını, sevincini coşkusunu, zorluğunu kolaylığını yanında ister. Ve tüm çabaların meyvesini birlikte toplayıp, Okuma Bayramı'nda eserini birlikte seyretmek ister. Değerli öğretmenlerimiz Rukiye Yeşil'e, Sevgi Bircan'a, Özgür Özdemir'e ve Metin Yazıcı'ya ders saatlerine sığamayacak emekleri için şükranlarımızı sunuyor, ilerleyen günlerde öğrencileriyle birlikte nice güzellikler yaşamalarını diliyoruz. Okuma Bayramı için katkılar sunan velilerimize de ayrıca teşekkür ediyor, okula karşı olumlu yaklaşımlarının önemli bir zenginlik olduğunu ifade etmek istiyoruz.